İstanbul Valiliği Newroz Bayramı'nın 18 Mart Pazar günü Kazlıçeşme'de kutlanmasına yasak getirdi. Gerekçe olarak da bayramın 21 Mart'ta olmasını, başka bir günde kutlanamayacağını gösterdi.

Sudan bir sebeple Newroz'u yasaklamaya çalışıyorlar. Kaldı ki aynı valilik 8 Mart Dünya Kadınlar Günü'nün 11 Mart'ta yapılan gösterisine izin vermişti. 2 Mart'ta izin verip etkinliğe iki gün kala yasak getiren bu kararın siyasi olduğu açıktır. Yasak kararı Kürtlerin Newroz gösterisine katılımını azaltma, seslerini kısma amacındadır.

Yargının zamanaşımı kararı ile devlet kendisini akladı. Bu kararla polisin ve askerin denetiminde gerçekleşen bir katliamın üzeri örtülmüş ve yeni katliamlar adeta teşvik edilmiştir.

"Çetelerle hesaplaştıklarını" söyleyerek övünen Başbakan, Sivas katliamı davasının düşmesini "Milletimiz için, ülkemiz için hayırlı olsun" diye yorumladı. Bir katliam davasının engellenip düşürülmesinden hayır değil sadece utanç çıkar.

Mahkemenin kararı kadar Erdoğan’ın sözleri de Aleviler üzerinde tehdit ve korku havası yaratma girişimlerine katkıda bulunmuştur.

Hocalı düpedüz bir katliamdır. 26 Şubat 1992’de Rus ordusu destekli Ermeni birlikleri Hocalı’da 83’ü çocuk, 106’sı kadın olmak üzere 613 sivili vahşice katledip bölgedeki Azerileri kitlesel bir göçe zorladılar. Hedef Karabağ’da etnik temizlikti. Böyle bir katliam dünyanın neresinde ve hangi halka karşı yapılmış olursa olsun tereddütsüz lanetlenmelidir. Cezayir’de, Ruanda’da, ABD’de, Halepçe’de, Dersim’de, 2. Dünya Savaşı sırasında Almanya ve tüm Avrupa’da, 1915’te tüm Anadolu’da da çeşitli halklar, egemen devletler tarafından benzer bir zihniyetle katledildiler.

Yeni yıla girerken, çocuk bedenlerinin F-16 tarafından bombalandığını, paramparça edildiğini öğrendik. Uludere’de 35 insan, savaş uçakları tarafından bombalandı. Yaşamlarının baharında apaçık bir devlet şiddetiyle öldürüldü. 2011′in son günlerinde, savaşın, militarizmin, şiddetin ne anlama geldiğini bir kez daha gördük. Uludere’de gerçekleşen devlet eliyle işlenmiş bir katliamdır! Ne hükümetin uzun süren sessizliğinin ardından yaptığı nobran açıklamalar, bakanların iddia ettiği “Operasyon kazasıdır” beyanları ne de  Genelkurmay’ın yapay açıklaması, bu gerçeği gizleyebilir.

Dışişleri Bakanı Davutoğlu, insansız savaş uçakları, Predatörlerin Türkiye’ye geldiğini müjdelediğinde, bizler, “Görmüyor musunuz, Predatörlerinizden kan damlıyor!” demiştik. ABD’nin Irak işgalinde kullandığı ve yüzbinlerce masum Iraklının ölümünde kullanılan Predatörler, Kürt sorununun adil, demokratik ve barışçıl çözümünde hiçbir işleve sahip olamazdı. Olmadı da. Genelkurmay, Predatörlerin sınıra doğru bir hareketlilik gözlediğini ve bombardımana bu bilginin yol açtığını söylüyor.

Türkiye’nin üyeliğinin 60.yılında artık yeter!
NATO üyeliğinden çıkılsın!
Savaş mekanizması NATO dağıtılsın!

18 Şubat 2012 Türkiye’nin NATO’ya üye olmasının 60. yılı. Sevinmeli ve kutlamalı mıyız bu üyeliği? Elbette hayır, çünkü NATO, 60 yıl sonra bugün ne Türkiye’yi ve ne de dünyayı daha güvenli bir yer yapmamıştır.

4 Nisan 1949′da kurulan NATO, bir saldırganlık organizasyonu olarak, o günden bugüne, tırmandırılarak sürdürülen askeri güce dayalı bir sistemin ve askerileşmenin (militarizm) simgesi bir kuruluştur.

Nükleer enerji atomun parçalanmasıyla oluşur. Küçük atomlar kararlı yapıda oldukları için parçalanmaları zordur, bu yüzden nükleer enerji üretmek için ağır atomlar (uranyum gibi) kullanılır. Ağır atomlar radyoaktiftirler ve sürekli yüksek miktarda radyasyon yayarlar.

Parçalanan her ağır atom dışarıya yüksek miktarda enerji vererek diğer atomların da parçalanmalarına neden olur. Bu reaksiyon kontrol altına alınmazsa atomlar zincirleme olarak parçalanırlar ve çok yüksek miktarda enerji kontrolsüz bir şekilde açığa çıkar, ki atom bombaları da böyle çalışır.

Geçtiğimiz yıl, 11 Mart’ta Japonya’daki deprem ve tsunaminin etkisi ile Fukuşima Daiichi nükleer santralinin dört reaktöründen üçünde çekirdek erimesi meydana geldi. Bu da Çernobil kadar büyük bir nükleer kaza anlamına geliyordu.

Daha önce olan bütün nükleer kazalarda olduğu gibi yetkililer nükleer santrallerin ne kadar güvenli olduğunu kanıtlamak için açıklamalarda bulundular: “Çernobil’de büyük bir felaketin yaşanmasının nedeni, koruma kabının olmamasıydı, Three Mile Adasındaki kazada hiçbir radyoaktif madde açığa çıkmamıştı, Fransa’da nükleer atıkların yeniden işlendiği tesiste meydana gelen patlama ‘nükleer değil, endüstriyel kaza’ idi ve zaten tüp gaz patlaması olsa bile nükleer kazalara göre daha çok insan ölecekti.”

Bu satırlar yazılırken, mahkeme Hrant Dink’in katilleri hakkında kararını açıklamış, bizler de 19 Ocak’ta İstanbul’da Taksim’den Agos’a yapılacak yürüyüşe hazırlanıyoruz.

Tıpkı Ermeni soykırımının devlet eliyle işlenmesi gibi, Hrant Dink cinayeti de devlet eliyle işlendi. Beş yıldır süren adalet komedisinin sonucu, işte, tam da bu cinayetin içindeki devlet elini kanıtlıyor.

Mahkeme, başlangıçta çizilen sınır ne ise, orada durdu. Birkaç tetikçiye, sıradan bir cinayet suçu ne kadarsa o kadar ceza verildi. Cinayetin işlenmesinde dahli olan bir örgüt bağlantısını bu mahkeme tespit edemedi. Cinayette MİT yok, silahlı kuvvetler yok, emniyet yok, ırkçı-faşist güruhlar yok, Ergenekon’un medya ayağı yok. Cinayet işlendiğinde İstanbul Emniyet Müdürü olan Celalettin Cerrah ne dediyse o: “Milliyetçi hassasiyete sahip birkaç genç tarafından gerçekleştirilen bir eylem.”

12 Eylül’ün 30. yıldönümünde yapılan anayasa değişikliği referandumuna katılanların yüzde 58′nin oylarıyla:

1) 1982 Anayasası’nın geçici 15. maddesi kaldırıldı, böylece 12 Eylül darbesini gerçekleştirenlerin hukukî dokunulmazlığı son buldu;

2) Askerlerin askerî mahkemede yargılanıp aklanmasına son veren değişiklikle darbecilerin sivil mahkemelerde yargılanması mümkün hale geldi;

3) Suç işleyen Genelkurmay başkanlarının, tıpkı seçilmiş bakanlar, başbakanlar ve sivil devlet görevlileri gibi Yüce Divan’da yargılanması yasalaştı.

Evet, oylanan 26 maddelik anayasa değişikliği paketi yetersizdi. “Yetmez ama Evet” kampanyasının iddiası, paketin yetersiz ama olumlu olduğu, bir kapı açtığı idi.

1000 yıl süreceği iddia edilen 28 Şubat darbesinin üzerinden 15 yıl geçti. Bu 15 yılın ardından, bugün 28 Şubat'ı gerçekleştirenlere soruşturma açıldığı, darbenin köşe taşını oluşturan birçok uygulamanın kaldırıldığı bir döneme geldik.

28 Şubat darbesinin diğer darbelerden en önemli farkı, iddia edildiği gibi, tanklar sokaklarda yürümediği için postmodern bir darbe olması değil; tankların yeniden sokaklarda yürümesine gerek bile kalmayacağı derinlikte bir militarist zihniyeti toplumun en derin noktalarına kadar işleme, bu zihniyet etrafında toplumu yeniden şekillendirme projesi olmasıydı. 27 Mayıs ile 12 Eylül, hatta 12 Mart, fiilen askerin iktidara açıkça el koymasıyla meydana gelmiş sert ve ani darbelerdi. 28 Şubat ise askerin silah gücü ve kanun desteğiyle yetinmeyip, medya üzerinden kamuoyunu seferber eden ve kamuoyunda meşruiyet arayan bir girişim; askeri vesayet altında çalışmaya devam eden 'sivil' kurumlardan güç almaya çalışan bir müdahaledir.

Bugün Taksim'de Hocalı anması değil, Ermenileri hedef alan faşist bir gösteri gerçekleşti. Türkiye'nin birçok ilinde faşist çeteler, nefret sloganlarıyla sokağa salındı. AKP, MHP, BBP, Saadet Partisi ile Has Parti elbirliğiyle nefret suçu işledi. Ergenekon'un ölmediği, Taksim ve İstiklal Caddesi'ni dolduran zihniyetiyle anlaşıldı. Güneş balçıkla sıvanmaz: "Hepimiz Ermeniyiz" diyenleri susturamayacaksınız, 1915 Soykırımı'yla yüzleşmeyi engelleyemeyeceksiniz.

İstanbul'da faşistler ve ırkçılar AGOS'a yürüyemedi; ancak iktidarın ve muhalefetin elbirliğiyle Hrant'ı ve Sevag'ı aramızdan alan nefret iklimi yeniden körüklendi.

Türkiyeli vicdani retçiler ve antimilitaristler, uluslararası savaş karşıtları aktivistlerinin katılımıyla geçtiğimiz hafta sonu düzenledikleri toplantının sonuçları bugün açıkladı, Türk hükümetini bir kez daha vicdani ret hakkını tanımaya ve TCK'nın 318. maddesini kaldırmaya davet etti.

İstanbul'da geçen hafta sonu vicdani ret konusunda toplantılar yapan Türkiyeli vicdani retçiler ve uluslararası kurumlardaki vicdani ret savunucuları, Türkiye'de vicdani retçi olmanın aynı zamanda insan hakkı olma dışında sivillerin yönelik ölümler ve savaşa karşı da bir duruş olduğunu belirtti. Türkiye'deki savaşın sona ermesinin tek çözümünün Kürt sorununun demokratik ve barışçı yollardan çözümünü gösterdi. Vicdani retçiler sorunların çözümü için 5 yıllık etkinlik planı çıkardı.