Emperyalizm ve Siyonizm'in güçlerini parçalamak kolay bir iş olmayacak, ancak toplumda sistemi parçalayacak ve toplumu yeniden inşa edecek kadar büyük bir güç var.
Filistinlilere uygulanan vahşet, kısır bir sistemin belirtisidir. Siyonizm ve emperyalizm rekabet, fetih ve kâr elde etme sistemine bağlıdır.
Direnenler korkunç düşmanlarla karşı karşıyadır. Örneğin İsrail'le yüzleşenler, en son ölüm teknolojisine ve Batılı güçlerin desteğine sahip bir devletle yüzleşmek zorundadır.
Ancak Siyonizm ve sömürgecilikten kurtulma mücadelesi daha geniş bir sorunun örneğidir. Bu, hiçbir şeyden çekinmeyen insanları durdurmanın bir yolunu bulmamız gerektiğidir.
Kapitalist toplum, çevresel yıkım yoluyla tüm insanlığı bir uçurumun kenarına götürmektedir. Hiçbir yalvarış yöneticilerimizi yollarının yanlışlığı konusunda ikna edemeyecektir.
Rekabet ve ulusal çekişmeler, bugün nükleer silahlarla savaşma olasılığını yeniden yaratan çatışmalarla dolu bir savaşlar dünyası yarattı. Ve sadece bir parlamento seçimini kazanmak sisteme dokunulmamasına yol açıyor.
Egemen sınıfın gücü öncelikle seçimleri kazanmak ya da kaybetmekte yatmıyor. Onların gerçek kontrolü, toplumdaki ekonomik kaldıraçlara sahip olmalarından ve onları yönlendirmelerinden kaynaklanmaktadır.
İnsanlar hangi partiye oy verirse versin, bu yapıya büyük ölçüde dokunulmaz. Polisler, generaller, casuslar ve gözetimden oluşan devlet yapısı da öyle.
Demokratik özgürlüklerin - grev, protesto, sendika ve kampanya örgütleri kurma, oy kullanma ve konuşma hakkı - kazanılması önemlidir. Ancak bu sadece bir başlangıçtır.
Toplumun çoğunluğu ekonomik, siyasi ve sosyal gücün kontrolünü demokratik olarak ele geçirmeli ve bunu kendi çıkarları doğrultusunda kullanmalıdır.
Amerika Birleşik Devletleri'nde 1960'lardaki mücadelelerde yer almış bir Marksist olan Hal Draper, bunun nasıl yapılabileceğine dair temel bir ayrımı açıklamıştır:
"Sosyalist hareketlerin ve fikirlerin tarihi boyunca, temel ayrım Yukarıdan Sosyalizm ile Aşağıdan Sosyalizm arasındadır."
Yukarıdan sosyalizmin varyantları arasında parlamentodaki milletvekillerine ya da bir grup silahlı savaşçıya güvenmek ya da egemen sınıfın bazı kesimlerini mantıklı düşünmeye ikna etmek yer alıyor.
Bunlar çok farklı yaklaşımlar gibi görünebilir. Örneği İngiltere'deki İşçi Partisi'nin lideri Keir Starmer ile Filistin İslami Cihad lideri aynı kişi değildir. Ancak ortak bir özellikleri var.
Draper, hepsinin de işçi sınıfının kendi inisiyatifiyle toplumu yeniden yaratma potansiyeline karşı güvensiz ya da düşmanca bir tutum içinde olduğunu ileri sürmüştür.
Buna karşılık, aşağıdan sosyalizmin özü, "sosyalizmin ancak hareket halindeki kitlelerin kendi kendini özgürleştirmesi yoluyla gerçekleştirilebileceği" anlayışıdır.
Bu kitleler "özgürlüğe kendi elleriyle uzanmalı, tarih sahnesinde aktörler (sadece özneler değil) olarak kendi kaderlerini ellerine alma mücadelesinde 'aşağıdan' harekete geçmelidirler."
Siyonizme karşı mücadele çok önemlidir. Ancak kazanmak için "aşağıdan" mücadele yöntemlerini kullanmak gerekir.
Ve milyonlarca insanın kitlesel seferberliğini içeren bu yöntemler kullanılırsa, emperyalizm ve kapitalizmin bu zehirli varyantının yenilgisinin ötesine geçebilirler.
Ulusal baskıdan kurtuluş ile ücret ve eşitlik mücadelesini, kadınlara ve LGBTİ+'lara yapılan baskıya karşı mücadeleyi birbirine bağlayabilirler.
Devrimle kastettiğimiz şey budur. Sıradan insanların kendi özgürleşmelerinde rol almalarını ve bunu yaparken de normalde onları tutan tüm prangaları atmalarını içerir. Düşmanlarımız tek bir mesele üzerinde verilen mücadelenin nasıl daha geniş çaplı mücadelelere dönüşebileceğinden korkuyor.
Geçtiğimiz hafta İsrail ordusu, Filistinlileri destekleyen bir mesaj gönderen ve Gazze'de "soykırım" yapıldığını söyleyen bir yorumu onaylayan iklim aktivisti Greta Thunberg'e ateş püskürdü.
Thunberg "dünyanın sesini yükseltmesi ve Filistinliler ile saldırıdan etkilenen tüm siviller için derhal ateşkes, adalet ve özgürlük çağrısında bulunması gerektiğini" söyledi.
Buna karşılık İsrail ordusu sözcüsü Arye Sharuz Shalicar, "Gelecekte Greta ile herhangi bir şekilde özdeşleşen her kim olursa olsun, benim görüşüme göre terör destekçisidir" dedi.
Yöneticilerimizin büyük korkusu, bu topluma karşı kin duyan hepimizin, tepeden itilen bölünmelerin üstesinden gelerek öfkemizi gerçek suçlulara, zenginlere ve onları destekleyen politikacılara yöneltmemizdir.
İsrailli kasaplardan dev petrol şirketlerine ve Batı emperyalizmine uzanan bu birlik, dünyanın dört bir yanındaki işçilerin ve yoksulların devrimci birliğiyle karşılanmalıdır.
Karl Marx için devrimler "tarihin lokomotifleridir." Bugün, sistemin çöktüğü bir çağda, 1930'ların marksistlerinden Walter Benjamin'in devrimlerin bu trendeki yolcuların -yani insan türünün imdat frenini çekme girişimi olduğu görüşüne biz de katılabiliriz.
Devrim olmadan büyük zaferler bile geri tepebilir ve özgürlük vaatleri suya düşebilir. Güney Afrikalı siyahlar yaklaşık 45 yıl süren destansı bir mücadelenin ardından ırk ayrımcılığını yendiler.
Bunu muazzam bir fedakarlık ve cesaretle başardılar. Ancak kapitalizm "yeni" Güney Afrika'da varlığını sürdürdüğü için ırksal baskının dehşeti ve korkunç yoksulluk devam etti.
Bugün Orta Doğu'da bir devrim mümkün mü?
Egemen sınıfa karşı en güçlü karşı güç örgütlü işçi sınıfıdır. İşçiler emeklerini geri çektiklerinde, kâr kaynağını kesmiş ve patronların gücüne meydan okumuş olur.
2019'dan bu yana Sudan devriminin en yüksek anları, işçilerin kitlesel gösteriler ve taban örgütleriyle ittifak halinde harekete geçtiği zamanlar olmuştur.
İşçiler toplumda azınlık olsalar bile, güçlü mücadeleleri tüm yoksullar ve ezilenler için bir odak noktası olabilir.
Bu, işçilerin mücadelelerinin köylülere ve ezilen uluslara öncülük ettiği 1917 Rus devriminden alınan temel bir derstir.
Mayıs 2021'deki Filistin genel grevi, militan sokak hareketlerinin ve işçi eylemlerinin güçlü bir birlikteliğini gösterdi. Ve 2010-2012 yılları arasında Orta Doğu'da kitlesel grevlere, protestolara ve nihayetinde devrime yol açan isyan dalgasından on yıl sonra geldi.
Ancak bu devrimler yenilgiye uğradı. Bir devrimin başarılı olup olmayacağı, işçi hareketi içindeki bilinç ve örgütlenme düzeyi ile liderlik tipine bağlıdır.
Çoğu zaman devrimci patlamalardan fayda sağlayan siyasi güçler, başlangıçta onları kontrol altına almak isteyenlerdir.
Mısır örneğinde, 2011 yılında büyük bir kitle hareketi 30 yıldır iktidarda olan Hüsnü Mübarek rejimiyle karşı karşıya geldi.
Sokak protestoları ve meydan işgalleri, işçi grevleriyle birleşti. Ancak ekonomik ve siyasi talepler birbirini beslese de ikisi arasındaki ayrımın üstesinden gelinemedi.
Mısır'da mücadele eden Devrimci Sosyalistler (RS) partisi, devrimin farklı kollarını bir araya getirmeye çalıştı. Mübarek devrildikten sonra bir işçi hükümeti kurulması ve tüm eski rejimin yok edilmesi çağrısında bulundu.
RS, siyasi değişimle yetinmeyip ekonomik dönüşüme geçilmesi gerektiğini vurguladı. Ayrıca kadınların ve dini azınlıkların özgürlüğünü, Filistin halkıyla etkin dayanışmayı savundu.
RS, parlamentonun demokrasi dışı yapısına meydan okumak için işçi sınıfı bireylerini kapsayan gerçek demokrasinin alternatif forumları için bastırdı.
2011'de Mısır'ın fırtınalı anlarında "aşağıdan sosyalizm" bu anlama geliyordu. Ancak RS çok küçüktü. Tıpkı Rosa Luxemburg'un Komünist Partisi'nin Birinci Dünya Savaşı'nın sonunda Almanya'da işçiler devrim için ayaklandığında çok küçük olması gibi.
Her iki örnekte de -Mısır ve Almanya- devrimci süreç, işçi örgütlenmesini zayıflatmaya ve kapitalizm ile devlet yapılarını sağlamlaştırmaya çalışan reformistlerin hakimiyetine girdi.
Daha büyük kitleler ve birleşik bir işçi hareketi olmadan, karşı-devrimci güçler karşısında alternatif fikirler yayılamazdı.
Bu nedenle Sosyalist İşçi sadece devrim için değil, aynı zamanda işçilerin öfke ve gücünün kitlesel patlamasını birleştirecek, örgütleyecek ve yönlendirecek devrimci bir parti için de ajitasyon yapmaktadır.
Düşük ücrete, ırkçılığa, savaşa, cinsiyetçiliğe ve baskıya karşı mücadele eden herkes sistemi hedef alan bir mücadelede bir araya getirilmelidir.
Sistemi yıkmak için bu kolektif öfkeyi kanalize etmek, Filistin'de zafer için, Filistin'in ezilmesine neden olan ve onu şekillendiren kapitalizme karşı mücadele etmek anlamına gelir.
Karl Marx 1850'de Komünist Birlik'te işçilerin koşullarını değiştirmek için "15, 20 ya da 50 yıllık" önemli bir mücadeleden geçmeleri gerektiğini, "ama aynı zamanda kendinizi değiştirmek ve kendinizi siyasi egemenliğe uygun hale getirmek için de" mücadele etmeleri gerektiğini savunmuştur.
Devrimin kolay olduğunu iddia etmiyoruz.
Ama devrimi inşa etmek için acilen mücadele etmeliyiz. Bu da sosyalist devrimci örgütlere şimdi katılmak anlamına geliyor.
22 Ekim 2023 / Socialist Worker
